قدر امکاناتمان را بدانیم و آن‌ها را حفظ کنیم

ارسالی مخاطب/می‌خواستم مطلبی را خدمت همشهریان عزیز عرض کنم. روز چهارشنبه مسافر مشهد بودم و قصد رفتن به ایستگاه راه‌آهن را داشتم. منتظر ماندم و مینی‌بوس رسید و سوار شدم. با تعجب دیدم که تنها من هستم. بنده خدا راننده چندین بار هم دور زد اما شخص دیگری سوار نشد. راننده هم به خاطر تعهدش بنده را به ایستگاه رساند بااینکه صرفی برایش نداشت. به ایستگاه که رسیدم دیدم حداقل ۳۰ نفر مسافر مشهد حضور دارند و همه آن‌ها با ماشین شخصی آمده‌اند!!

روی صحبتم با همشهریانی است که پشتیبان و حافظ امکانات موجود نیستند و به آن‌ها پشت پا می‌زنند. بارها دیده‌ام که خانواده‌های محترم، فرزندانشان را با ماشین شخصی می‌رسانند و سوار مینی‌بوس نمی‌کنند. واقعاً چرا؟! شاید مینی‌بوس را ناامن و یا بی‌کلاس محسوب می‌کنند و شاید هم مشکل دیگری دارند؟ اگر چهار روز دیگر مینی‌بوس کنار بکشد و نباشد چه خواهیم کرد؟ وقتی مسافر نباشد و همه با سواری شخصی به ایستگاه بروند دیگر چه نفعی برای سرویس‌های دیگر هست؟ چرا به این نکته توجه نمی‌شود که مسافرانی هستند که وسیله شخصی ندارند و اگر سرویسی مانند مینی‌بوس نیاید باید ۱۰-۱۵ تومان کرایه تاکسی بدهد. یا فرض کنید غریبه یا غریبه‌هایی در ایستگاه پیاده شوند باید چه‌کار کنند و چگونه خود را به جغتای برسانند. باید این‌قدر منتظر بمانند تا تاکسی از جغتای به دنبالشان بیاید و این امر بی‌نهایت برای یک شهرستان خجالت‌آور است. بااینکه قیمت کرایه هم منصفانه است بازهم از این سرویس حمایت نمی‌کنیم. تا این مینی‌بوس باشد سوار نمی‌شویم و وقتی هم حذف گردد، انتقاد می‌کنیم که چرا ایستگاه جوین یک سرویس ندارد!! آخر چرا هوای یکدیگر را نداریم؟

از شهروندان خواهش می‌کنم که به این مسائل توجه کنند و به سایر افراد و مشاغل اهمیت دهند و موجبات رونق آن‌ها را فراهم آورند و وسیله روزی آن‌ها باشند.